Mag ik zeggen dat ik een beetje verrast was bij de aankondiging van deze CD? Ik bedoel maar: ik loop al meer dan even mee in “het wereldje” en ik ken dus heus wel Ludo Beckers, begenadigd harmonicaspeler en ooit mee aan de kop van de Belgische blues-scene in bands als The Zoots, The Sultans en The Medford Slim Band, maar toch…het was echt jaren geleden dat ik nog wat van hem hoorde en dus dacht ik dat hij, zoals zoveel van de gasten, die toen het mooie weer maakten, dat hij zowat gestopt was met muziek maken.

Maar nee, hoor: Ludo blijkt tegenwoordig in duo op te treden met gitarist Dirk Poel, alumnus van de Antwerpse jazz-studio en deze titelloze plaat is dus hun debuutplaat en die houdt een beetje het midden tussen blues, folk en jazz. De zeventien songs, die de plaat rijk is, komen zo’n beetje uit alle richtingen en dat vormt tegelijk de rijkdom en de valkuil ervan. Voor de puristen, die aan één genre vasthouden, zullen vinden dat er teveel variatie is, terwijl de mensen met wat breder gevormde oorschelpen net zullen vinden dat zulks net de kracht uitmaakt van het duo. Ik ben wat blij dat ik mezelf tot de tweede groep mag rekenen, want dit is echt een fijn(proevers)plaatje.

Ik bedoel maar: de beide heren geven hiermee duidelijk aan, dat ze zelf een heel brede muzieksmaak hebben en, voor zover de CD bedoeld zou zijn als een soort visitekaartje voor mogelijk geïnteresseerden die in hun café een zaaltje ter beschikking hebben, waar ze kleinschalige optredens willen en kunnen organiseren om hun publiek te amuseren en tegelijk muzikaal een beetje op te voeden, is dit simpelweg perfect promomateriaal. Zo wordt er gretig in de trommel gegraaid waar mensen als Reverend Gary Davis, Josh White, Blind Lemon Jefferson en Dave Van Ronk zich ophouden en krijg je dus lezingen van standards als “One Meat Ball”, “Death don’t Have No Mercy”,”See That My Grave is Kept Clean”,”Sunday Street” en “Blood Red Moon” -waar het duo zijn podiumnaam aan ontleende te horen. Meer in jazzkringen moet je zijn voor “Ain’t Misbehavin’” van Fats Waller, “Up a Lazy River” van Hoagy Carmichael, “God Bless The Child” vanBillie Holiday of “Sweet Substitute” vanJerry Roll Morton, die allemaal erg leuke versies meekrijgen.

Het verrassende van deze plaat zit ‘m echter in die nummers, die je niét meteen zou verwachten: bij Wannes werden “Boontje”, ”Mijn Grootmoeder was van den Doel” en “Oorlogsgeleerden” geleend, bij de tandem Brecht/Weill kwamen de muzikanten natuurlijk op “Alabama Song” ui. Ongebruikelijk, misschien, maar dat zijn John D. Loudermilk’s “Windy & Warm”, The Delmore Brothers’ “Deep River Blues” nog een tikkeltje meer. Helemaal buiten de lijntjes wordt er gekleurd met Louis Neefs’ “Wat een Leven”, waarvan ik nu pas verneem dat het melodietje door Rocco Granata geschreven werd.

Ik heb de plaat nu een paar dagen in huis en ik moet zeggen dat er weinig aangenamer soundtracks zijn voor een verplichte quarantaine: Beckers en Poel beheersen hun instrumenten tot in de puntjes, ze geven blijk van bijzonder veel terreinkennis in de keuze van te coveren songs en er wordt ook nog eens meer dan behoorlijk gezongen. In tijden dat er nauwelijks nog live-concerten zijn en dat er bij de radio amper mensen werken, die dit soort muziek in programma’s durven te steken, lijk dit me en beetje een anachronistische plaat te zijn, die, zo maak ik me sterk, nochtans erg goed “vanaf het podium” kan verkopen. Ik wens het het duo toe, want hun plaat is bijzonder integer en goed gemaakt en de twee bonustracks, twee demo-tracks van een cassette uit 1995 bewijzen dat ten overvloede: deze twee gasten kunnen het zonder twijfel, maar ze weten dat het nutteloos is dat te willen bewijzen. Wat gebeuren moet, zàl gebeuren. Ik hop van harte dat het gebeurt!

(Dani Heyvaert)